Σήμερα, μάταια προσπάθησα να χαθώ στις συνήθεις φιλοσοφικές μου δίνες. Κάθε υποψία ειρμού εξαφανίστηκε στη θέα εκείνου του ανήλεου πρασινοκόκκινου βλέμματος που εισέβαλλε ξαφνικά, απρόσκλητο στην ψυχή μου. "Συγγνώμη", μου είπε μετά γεμάτο ευγένεια και έκανε να φύγει για το σταθμό. Όμως το τρένο είχε από ώρα ξεκινήσει, παίρνοντας μαζί του τη μοναδική νόμιμη κάτοχο, που είχε ήδη επιβιβαστεί…
Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα ακόμη ορφανό και απελπισμένο χαμόγελο δραπέτευσε την τελευταία στιγμή από το βαγόνι και γαντζώθηκε αυθόρμητα επάνω στην καρδιά μου.
Έπρεπε λοιπόν ν’ ανέβω τις σκάλες της επιστροφής, παρέα με τους δύο νέους μου επισκέπτες. Γρήγορα όμως τα πόδια μου άρχισαν να λυγίζουνε από το ασήκωτο βάρος. Ένα μουδιασμένο δάκρυ πήδηξε τότε από το παρατηρητήριο μήπως και ελαφρύνει το φορτίο. Ένα δεύτερο – πιο θαραλλέο – το ακολούθησε με μικρότερο δισταγμό. Σύντομα, η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει με δεκάδες υγρούς αυτόχειρες.
Καθώς η όραση μου θόλωνε, το βήμα μου γινόταν ολοένα και πιο ανάλαφρο. Άρχισα λοιπόν να επιταχύνω…
Αλλά πάνω που νόμιζα ότι είχα αρχίσει να ισορροπώ, σκόνταψα πάνω στο αγαπημένο της αστέρι. Ο πεντάκτινος ήλιος με τη χρυσή και σκονισμένη επιγραφή, που ανεπιτυχώς έψαχνε τόσον καιρό, ήτανε τώρα βίαια καρφωμένος στο σκαρί μου. Τον καλωσόρισα κι αυτόν δίχως δεύτερη σκέψη…
Έτσι, με το βλέμμα αραγμένο στην ψυχή μου, το χαμόγελό κρεμασμένο στην καρδιά μου και το αστέρι προσγειωμένο στις προϊστορικές μου πληγές, συνέχισα το ταξίδι μου αιμορραγώντας…
ΕύBlogες Σκέψεις 
Σχολιάστε