Η τελευταία αυτή σκέψη τον αποσυντόνισε. Αυτόματα, δεκάδες ερωτήματα κατέκλυσαν το μυαλό του. Σε ποιον πραγματικά ήθελε να πει αντίο? Ποιος ήταν τελικά αυτός ο Παύλος που κρατούσε με μανία ένα πιστόλι στο χέρι? Τι κρυβότανε πίσω από αυτά τα έξι γράμματα με τα οποία τον «ηξερε» (?) όλος ο υπόλοιπος κόσμος? Και κυρίως: Ποιος ή τι θα ήταν αυτό που θα δραπέτευε από αυτό τον κόσμο όταν πατούσε τη σκανδάλη? Όσο όμως και να προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις, δεν κατάφερνε ούτε καν να προσεγγίσει τα παραπάνω ερωτήματα…
Το αίμα του πάγωσε, τα μάτια του θόλωσαν, το σώμα του βάρυνε και τα χέρια του παρέλυσαν. Το περίστροφο έπεσε ακυβέρνητο από τα χέρια του…
– Τι μου συμβαίνει? Ποιος… Ποιος είμαι? είπε σχηματίζοντας με δύσκολία τις προηγούμενες λέξεις, οι οποίες ακούστηκαν σαν ασυνάρτητα λόγια ετοιμοθάνατου.
Ο Άρης στο άκουσμα και μόνο της παραπάνω φράσης, χαμογέλασε… Δεν είπε όμως τίποτε… Τότε ο Παύλος άρχισε να παραμιλάει….
– Δεν μπορεί να έχει να κάνει με την Αριστέα όλο αυτό. Απλά δε μπορεί… Πώς γίνεται να ευθύνεται η Αριστέα, αν εγώ δεν μπορώ να απαντήσω στο ποιος είμαι πραγματικά?
– Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να ευθύνεται κάποιος άλλος για το ότι δεν αντέχεις το γεγονός ότι δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις, πρόσθεσε ο Άρης.
– Όχι όχι! Δεν καταλαβαίνεις. Δεν έχουν σημασία όλα αυτά. Δεν έχει σημασία η Αριστέα η κανένας άλλος, σημασία έχει να κατανοήσω ποιος είμαι τελ…
Η φράση του διακόπηκε απότομα και κοίταξε τον Άρη που τον κοιτούσε πίσω γαλήνιος και χαμογελαστός.
– Σημασία έχουν οι ερωτήσεις έτσι…? ρώτησε ρητορικά ο Παύλος τον Άρη, συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί, και τι εννοούσε ο Άρης όταν μιλούσε για τη λήθη. Ο Παύλος είχε χάσει τον εαυτό του και τώρα αγωνιούσε να τον ξαναβρεί. Είχε πλέον ως στόχο την ίδια του τη ζωή…
Ο Άρης αντέδρασε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, χωρίς να προσθέσει τίποτα. Ήξερε ότι δεν χρειαζότανε πει κάτι άλλο.
– Όποιος και να ‘σαι φίλε, σ’ ευχαριστώ! Όχι επειδή μου έσωσες τη ζωή, αλλά επειδή μου την έδειξες.
– Εγω δεν σου έδειξα τίποτα. Όλα μόνος σου τα βρήκες, απάντησε αυτόματα και πολύ σοβαρά ο Άρης.
– Μα πώς? Εσύ με καθοδήγησες βήμα προς βήμα ώστε να καταλήξω εδώ που είμαι τώρα. Έδειχνες να με γνωρίζεις από παλιά. Ήξερες πράγματα για μένα που μόνο εγώ θα μπορούσα να ξέρω. Η συζήτηση μαζί σου ήταν τόσο ουσιαστική που έμοιαζε λες και ήταν εσωτερικός μονόλογ…
ο Παύλος διέκοψε την φράση του απότομα και κοίταξε τρομαγμένος τον Άρη.
– Δεν μπορεί… Πα… Παύλο? τόλμησε να ψελλίσει ο Παύλος προς τη φιγούρα που ήτανε τόση ώρα απέναντι του, χωρίς όμως να είναι σίγουρος αν ήθελε πραγματικά να λάβει κάποια απάντηση…
– Γιατί μου το ‘κανες αυτό? Του αποκρίθηκε η φιγούρα απέναντι του που τώρα άρχισε να δακρύζει…
Ο Παύλος είχε την τρομακτική βεβαιότητα, ότι το άτομο που βρισκότανε απέναντι του, δεν ήταν παρά ο ίδιος του ο εαυτός. Αλλά το παράξενο δεν ήταν ότι δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για αυτην την αλλόκοτη εξήγηση, όσο το ότι οι λυγμοί του μεγαλόσωμου άντρα που ολοένα και πύκνωναν, άρχισαν να χάνουν την αντρική τους χροιά και να μετατρέπονται σε γυναικείους σπαραγμούς…
– Αριστέα???
ΕύBlogες Σκέψεις 