My top 5 favorite (recorded) live performances

5. Nightwish – Phantom of the Opera

From the incredible vocals and the stage performance, all the way to Tarja’s yellow mic and Marco’s signature beard, this is truly an epic cover. Over the top power metal at its finest!

4. Iced Earth – Blessed are you (alive in Athens) 

Most iced earth fans (myself included) miss Matt Burlow. And for a very good reason. This is an incredible performance with an unbelievable range that spans 4 octaves! 4:50 gets me every time. «Side by side…»

3. Nirvana – Where did you sleep last night 

Fuck you all, this is another brilliant cover of a Lead Belly song that was originally performed in the 40’s. Only Nirvana can capture blues essence like that, and turn it into grunge. I honestly thought Curt would break a vocal chord here…

2. Deep Purple – Child in Time

I know I am getting old because I watch this and I am like: «This is how people used to make music back in the day. No correcting technology. No vocal tuning. No BS»

1. Queen  – Bohemian Rhapsody 

The one and only ‘bringer of ballet to the masses’, once said in an interview that even though Bohemian Rhapsody is a good song, technically «Somebody to love» was better. Sorry Freddie, not even Queen can beat that one.

 

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Δυστυχώς…

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» έλεγε επανειλημμένα ο Σεφέρης μέχρι που κατέληξε γραφικός. Λογικό είναι. Όταν η πάλαι ποτέ γόνιμη και ένδοξη χώρα σου είναι πλέον μία στείρα υπερήλικη γυναίκα με Alzheimer’s και μεταστατικό καρκίνο, της είναι αδύνατο να ανασάνει αναίμακτα χωρίς πρώτα να καταργήσει τους νόμους της φύσης.

Η πρόσφατη “κρίση” που αντιμετωπίζει ετούτη η ετοιμοθάνατη χώρα, δεν οδηγεί παρά στο να υπογραμμίζει αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα: Κάθε ένα από τα εκατομμύρια καρκινικά κύτταρα αυτού του τόπου (που αυτοανακυρύχτηκαν «αγανακτισμένοι») απόφάσισε ξαφνικά, μετά από δεκαετίες βουτηγμένες στον ωχαδερφισμό, τη νωθρότητα, και την τυφλή υπακοή,  ν’ αντιταχθεί δήθεν, στα αρρωστημένα εγκεφαλικά κύτταρα της οικογενειοκρατίας και του ολιγοκομματισμού. Κι όλα αυτά έχοντας προηγουμένως συναινέσει/συνομωτήσει με την κυρίαρχία τους. Κοινώς, το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το κεφάλι, αλλά δεν θα υπήρχε ποτέ τέτοιο κεφάλι χωρίς ένα σώμα από πίσω για να το στηρίξει.

Καιρός λοιπόν να πάψουνε να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα όλες αυτές οι παρανοήσεις της νοσηρής συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που ξαφνικά μας το παίζει δικαιωμένα εξαγριωμένη.

——————

Παρανόηση #1: Οι πολιτικοί φέρουνε την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.

Λάθος. Προσωπική ευθύνη για τα χάλια μας φέρει ο καθ’ ένας από εμάς που εξακολουθεί να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι στέκεται ακόμα υγιής και αμόλυντος μέσα σ’ ένα τόπο που αναπαραγάγει τη μιζέρια, τη μισαλλοδοξία, τη λαμογιά, τον κλεφτοκοτισμό και την κουτοπονηριά:

Τυπικός μικροαστός νεοέλληνας «μάγκας»:

  • Γιατί να πληρώνω φόρους στο κράτος όταν μπορώ να την σκαπουλάρω με φοροδιαφυγή?
  • Γιατί να κάνω έργα με τα ΚΠΣ στο 100%+ της αξίας των κεφαλαίων, όταν μπορώ να αποδώσω 20-50% και να μοιραστώ τη διαφορά με τους άλλους μαγκέλληνες?
  • Γιατί να χρεώσω τον τουρίστα όσο χρεώνω τον Έλληνα αφού δεν έχει ιδέα ποιες είναι οι πραγματικές τιμές και αφού δεν πρόκειται να τον ξαναδώ (!!)?
  • Γιατί να μην πιάσω κι εγώ μία δουλειά στο δημόσιο να κάθομαι όλη μέρα χωρίς να κινδυνεύω ν’ απολυθώ?
  • Γιατί να κάνω τη δουλειά μου σαν σωστός γιατρός όταν μπορώ να ζητήσω φακελάκι?
  • Γιατί να κατηγορήσω τον εαυτό μου που τόλμησα να μεγαλώσω παιδιά σ’ αυτόν τον κατεστραμμένο τόπο όταν μπορώ να το παίζω ψευτοδιανοούμενος λαϊκιστής (τύπου Λαζόπουλος-Κανάκης) και να τα χώνω στις κυβερνήσεις που ο ίδιος ψήφιζα για χρόνια?

Σου προτείνω φιλικά αγαπητέ αναγνώστη, να βρεις την κατηγορία στην οποία ανήκεις πρωτού αρχίσεις να τα βάζεις με τις κυβερνήσεις που έστελναν πλαστά οικονομικά στοιχεία στην ΕΕ, ή σ’ εκείνους που υπογράφουνε τα μνημόνια για να την σκαπουλάρει η χώρα σου. Διότι κι αυτοί σαν και μας είναι κλασικοί κουτοπόνηροι ελληνάρες που νομίζουνε ότι όλος ο κόσμος οφείλει να υποκλιθεί μπροστά στη μεγαλειώδη ιστορία των προγόνων μας. Ακριβώς σαν τη γιαγιά σου που επαίρεται περήφανα για τα κάλλη της νιότης της όταν της κρέμονται πλέον από παντόύ…

Παρανόηση #2: Δεν ευθύνεται η Ελλάδα για τις συνέπειες της κρίσης γιατί ήρθε από έξω.

Κολοκύθια με τη ρίγανη! Η παγκόσμια κρίση επηρρέασε όλες τις οικονομίες του κόσμου αλλά ξετίναξε μόνο τις πιο παρηκμασμένες και τριτοκοσμικές από αυτές. Η μόνη αλυσιδωτή αντίδραση που συνετάραξε ουσιαστικά τη χώρα ήταν η μείωση κατά 15% των εισρροών από τη ναυτιλία και τον τουρισμό το 2009 (στις οποίες και βασίζεται πολύ έντονα η οικονομία της). Αυτό από μόνο του μπορεί να ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για την Ελλάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα οδηγούσε σε τέτοιες θλιβερές συνέπειες αν τα επίπεδα φοροδιαφυγής δεν αύξαναν ήδη το έλλειμα κατά 20 δις ευρώ το χρόνο (εσύ πόσα χρωστάς αναγνώστη?) και αν η χώρα δεν έστελνε πλαστά οικονομικά στοιχεία στην ΕΕ από το 2001 για να συνεχίζει να δέχεται τα ΚΠΣ. Για να μην αρχίσω την αναφορά στις μεταχουντικές κρατικοποιήσεις των προηγούμενων δεκατιών της μουχλιασμένης πλέον κυβέρνησης των Παπανδρεοκαραμανλήδων που χρηματοδοτήθηκαν από δανεισμένους (και συνεπώς ανύπαρκτους!) πόρους. Κοινώς, με το πρώτο ισχυρό ταρακούνημα πέσαμε στο λάκο που σκάβαμε για χρόνια. Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ! Πάρτο επιτέλους απόφαση!

Παρανόηση #3: Οι ξένες χώρες θέλουνε την καταστροφή της Ελλάδας.

Την να την κάνουνε μια χώρα που χρωστάει της Μιχαλούς, και απαριθμεί μόλις το 0.0017% του πληθυσμού της γης ρε φαντασμένε συνομμώτη του καναπέ? Ή μήπως ανήκεις και συ στην κατηγορία των παρηκμασμένων ελληνόπληκτων που δεν το κουνάνε από τη χώρα τους επειδή γκαρίζουνε πώς «δεν υπάρχει άλλη χώρα εφάμιλλης ομορφιάς»? Ξεκούνα λίγο από την κούνια που σε κούναγε ρε μαγκέλληνα ξερόλα και βγες παραέξω να ανοίξει λιγο το μάτι σου! Εξάλλου, αν οι «ξένοι» επιδιώκουνε κάτι, αυτό είναι να ωφεληθούνε οικονομικά από κάποια επικείμενη επένδυση κεφαλαίων στη χώρα η οποία και θα συμβάλλει παράλληλα τόσο στην ανάπτυξη του τουρισμού αλλά και του τόπου γενικότερα. Αλλά βέβαια, αυτό στο δικό σου το μίζερο και εθνικιστικό μυαλό μεταφράζεται ως «ξεπούλημα». Και τι σε πειράζει ρε «πας-μη-Έλλην-βάρβαρος» Κυριάκο αν κάποιες επιχειρήσεις μεταπωληθούνε σε ικανούς ιδιοκτήτες του εξωτερικού? Θα μολυνθεί το αθάνατο εθνικό ύφος της Ψωροκώσταινας? Αλλά για σένα η ευημερία αυτού του τόπου δεν είναι θέμα αντικειμενικής αντιμετώπισης, είναι θέμα εθνικιστικής ψευτο-υπερηφάνιας και σαθρού ελιτισμού (η μήπως καλύτερα «ελλητισμού»?). Δυστυχώς όμως Κυριάκο, η πραγματικότητα είναι ότι τη σήμερον ημέρα οι Έλληνες είμαστε εκείνοι που βαρβαρίζουμε…

Τέλος, έχουμε το θύμα του κιτρινοτυπισμού και της συνομωσιολογίας των MME που θα σου πει: “Μα ποντάρανε στην οικονομική κατάρρευση της χώρας!” (βλ. “σκάνδαλο” με CDS). Αυτό έλλειπε! Με τέτοια τραγική προιστορία που έχει η χώρα ώς προς την οικονομική της διαχείριση θα ήταν επενδυτικό έγκλημα να ποντάρουν αντίθετα! Και σταμάτα να το παίζεις δήθεν θιγμένος και αδικημένος επικαλούμενος το «διεθνές δίκαιο». Ζούμε σε μία παγκόσμια καπιταλιστική κοινωνία στην οποία επικρατούνε οι ισχυροί. Και η Ελλάδα καλώς η κακώς δεν ανήκει πλέον μέσα σ’ αυτούς. Παρτο λοιπόν απόφαση και αντιμετώπισε τις συνέπειες σαν πραγματικός Έλληνας και όχι σαν κότα μαγκέλληνας.

——————

Επίλογος: Η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη χώρα με μεγαλειώδη και μακρόχρονη ιστορία. Κι όπως κάθε πολιτισμός, έτσι κι ο Ελλαδικός είχε μία αρχή, μία ακμή και μία παρακμή. Και μπορεί η ακμή της να ήταν ιδιαίτερα επιδραστική απέναντι στον παγκόσμιο πολιτισμό και να στιγμάτισε την ανθρωπότητα σε αμέτρητα επίπεδα, αλλά ανήκει πλέον στο παρελθον. Στο παρόν, η χώρα έχει παρουσιάσει αναμφίβολλα σημάδια πολιτισμικής κόπωσης και γήρανσης που αποτελλούν εμφανείς ενδείξεις παρακμής. Σαν υπερήληκη λοιπόν γυναίκα που έζησε μία γεμάτη ζωή, οφείλει να «αποσυρθεί» με αξιοπρέπεια παραχωρώντας τη θέση της στο νέο και το διαφορετικό. Σε αντίθετη περίπτωση, το μόνο που καταφέρνει γαβγίζοντας με το φαφούτικο στόμα της, είναι να γελοιοποιεί τον εαυτό της. Και μαζί όλους εμάς που σχετιζόμαστε μαζί της.

22+2 λόγοι για τους οποίους Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε να είναι ενιαίο κράτος

greece_turkey

Αυτή είναι μία λίστα-ντοκουμέντο που γράφτηκε παρέα με το φίλο Rafael και με αφορμή την κοπρομαχία που αναπτύχθηκε στα σχόλια της περιβόητης αντι-μιλιταριστικής μου ανάρτησης με θέμα: “Βάλτε τον στρατό στον θώλο σας!”. Προσωπικά, μετά από την εκτενή μας έκθεση σε μεγάλο δείγμα τουρκικού λαού εδώ στα ξένα, δεν βρίσκουμε κανένα σοβαρό λόγο για τον οποίο τα δύο αυτά γειτονικά κρατη δεν έχουν συνενωθεί ακόμη σε ένα ενιαίο…

Ορίστε λοιπόν 22+2 περίτρανες αποδείξεις πως έχουμε δίκιο (αυτό έλειπε!), και πώς Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε να ενώσουνε τα σύνορα τους αύριο! (Σήμερα, αν λάβουμε υπ όψιν μας τη διαφορά ώρας.)

——————————————————

1. Η μόνη ουσιαστική πολιτισμική μας διαφορά, είναι στον τρόπο με τον οποίο μαγειρεύουμε το κεμπάπ (kebap)!

2. Eίμαστε οι μόνοι που τρώμε μπακλαβά (baklava), κανταΐφι (kataif) και κουρκουμπίνια (kourkoubini), όταν οι άλλοι τρώνε creme brulee και cheesecake.

3. Mόνο εμείς ηδονιζόμαστε με το να πίνουμε τα κατακάθια του καφέ (kahve). Ενός καφέ, που παρεπιμπτόντως, εμείς τον λέμε ελληνικό κι αυτοί τούρκικο. (Και για όσους το σκέφτονται ακόμα, ξεκολλήστε επιτέλους το μυαλό σας! Είναι ο ίδιος γ*******ς καφές!)

Και μιας και μιλάμε για καφέδες:

4. Μόνο οι Ελληνίδες και οι Τουρκάλες θα σου τρυπήσουν το στομάχι με καμιά διακοσαριά από δαύτους πριν ν’ αποφασίσουν επιτέλους να σου κάτσουνε.

5. Το κοτόπουλο για μας δεν είναι κρέας. Είναι σαλάτα!

6. Ελληνικό μπουζουκτσίδικό θα βρεις σε πολλές χώρες, αλλά στην Τουρκία θα βρεις και Τουρκικό.

7. Είμαστε οι μόνες χώρες που τα γαρύφαλλα δε τα ρίχνουμε μόνο πάνω σε τάφους…

8. Quiz #1: Έχεις δει ποτέ Τούρκο να χορεύει σε ελληνικό εστιατόριο? Είδες τι γαμάτα που μπορεί να σου κρυφτεί?

9. Quiz #2: Βλέπεις μία φώτο με τρεις μαγκουράτους παππούδες κάτω από μία φραγκοσυκιά να αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο. Από που νομίζεις είναι τραβηγμένη, Ελλάδα ή Τουρκία? (Η σωστή απάντηση είναι: “Ελα ντε!/Ela de!”)

10. Τόσο τα ελληνικά όσο και τα τουρκικά λαϊκo-pop τραγούδια είναι τα ίδια σκατά (για να θυμηθούμε και τον κοπρολάγνο) που κλέβουμε ο ένας από τον άλλον!

Και μιας και μιλάμε για περιττώματα:

11. Quiz #3: Μάντεψε τι κοινό έχει ένα ελληνικό κι ένα τουρκικό παζάρι? (Hint: Δεν αναφέρομαι στα "τσάμπα" σεντόνια και σώβρακα)

12. Δείπνο τρώμε αυστηρά μετά τις 10 το βράδυ. (Κι απ’ το τραπέζι δεν σηκωνόμαστε ποτέ πριν τις 2 τα ξημερώματα)

13. Επίσης, έχουμε τις ίδιες λέξεις για όλα τα φαγητά! Βλέπε, ντολμά (dolma), αυγά (ayva), λάχανα (lahana), κασέρι (kayseri/kaşar), χαλούμι (hellim) , μουσακά (musakka), μπάμιες (bamya), πιλάφι (pilav), ρόκα (roka), σαλάτα (salatası), σουτζούκι (sucuk), παστουρμά (pastırma), κεφτέ (kofte), μεζέ (meze), χαλβά (helva), κομπόστα (komposto), μπουρέκι (börek), τζατζίκι (cacık), τραχανά (tarhana), ντομάτες (domates), σπανακόπιτα (ispanaklı), μπαρμπούνια (barbunya), φάβα (fava), καλαμάρι (kalamar), κοκορέτσι (kokoreç), μπακαλιάρο (bakalyaro), πατσά (paça), εκμέκ (ekmek), ραβανί (revani), τουλούμπα (tulumba), καϊμάκι (kaymak), τσουρέκι (çörek), γιαούρτι (yoğurt), μέχρι και τον αστακό (ıstakoz)! [Δεν κάνω πλάκα, τις προάλλες, ήμουνα σ’ ένα τραπέζι με κάτι φίλους Τούρκους που έσπαγαν το κεφάλι τους να θυμηθούν πώς είναι το lobster στα τουρκικά. Μέχρι που τους είπα ότι εμείς το λέμε αστακό…]

14. Σε κανένα από τα δυο καθημερινά μας λεξιλόγιά δεν υπάρχει η λέξη “δίαιτα”.

15. Τα μόνα αθλήματα στα οποίο διακρινόμαστε σαν χώρες, είναι το τάβλι και το φαΐ…

16. Quiz #4: Υπάρχουνε μόνο δύο χώρες στον κόσμο στις οποίες δεν θα περάσει ποτέ η δημόσια καπνοαπαγόρευση. Μάντεψε ποιες?

17. Fill in the Blanks: Σαλάκι στο μαγουλάκι μόνο από ελληνικό ή τουρκικό  μ____________

18. Κι ας είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι 18-χρονες παρθένες είναι είδος ύπο εξαφάνιση. Οι Τουρκάλες και οι Ελληνίδες θα μας πρήζουν αιωνίως για τ’ αντίθετο.

19. Μπροστά στο παροιμιώδες ελληνοτουρκικό κουτσομπολιό, η gossip girl είναι ένα άβγαλτο κορίτσι του δημοτικού που ακόμα αναφέρεται στο πράμα της ως "η παπαρούνα" ή “το λουκούμι (lokum)”? (Seriously, ρε γιαγιά?)

20. Και μην ακούτε τις παπαριές των ΜΜΕ. Οι Τούρκοι στην πλειοψηφία τους είναι κι αυτοί τρελά παληκάρια σαν κι εμάς. Ευκαιρία ψάχνουνε να τη σκαπουλάρουνε από το στρατό… Αφήστε λοιπόν τις μάχες για τους μαχιμοστητικούς (aka “στρατόκαυλους”) και τον κοπρολάγνο.

21. Τέλος, και οι δύο πλευρές πιστεύουν εκατέρρωθεν και το ίδιο παθιασμένα, ότι μόνο η αντίπερα όχθη ευθύνεται για τις τεταμένες τους σχέσεις. (Ενώ όλοι ξέρουμε, πώς για όλα φταίει το γκαζόν)

22. Κι ένα Bonus επιχείρημα που θα σας σκίσει: Oι Αμερικάνοι πάντοτε αδυνατούν να μας ξεχωρίσουν! Ε τι στο διάλο? Τον κόσμο κυβερνάνε. Όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρουνε!

Κλείνοντας…

23. Η εννιαία γλώσσα θα ήταν τα τουρκελικά. How cool is that?

24. Η εννιαία θρησκεία θα ήταν η Kαμία. (ή τα βυζιά της Πετρούλας – ανάλογα με το τι θα έβγαινε στο δημοψήφισμα.)

Πάντως τη δική μας ψήφο την έχει στο χαλαρό! Οπότε το σκορ μέχρι στιγμής είναι…

0-2

….και δεν χρειάζεται να μας ευχαριστείτε που σας ανοίξαμε τα μάτια. That’s what we do!

Με τουρκελική αγάπη,

Rafael και Duncan

Top-20 TV-series of the ‘00 (Part 2: #10-#1)

…continues from here

#10: Dexter

dexter

Why the show is OSOM: Imagine the following stichomythia between an adolescent son and his father: “Dad I have an urge!”, “I know Dexter… It’s normal at your age.”, “Sure, that too! But this is not what I had in mind…”, “What did you mean then son?”, “Well, simply put, I like to kill people!”. Next, take that dialogue and put it on a dark and mysterious frame, decorated with a bunch of painful secrets, the freedom of solitude, the art of survival and some flexible morals. Great job! You have a novel! Now, take that novel and send it to some serious cable network in Hollywood, like Showtime… And Voila! You have an OSOM show!

PS.: Don’t forget to add some of the best opening credits ever made for a TV series!

#9: Death note

death note 

Why the show is OSOM: All right, let me spell it out for you, in case you haven’t realized it already: Japanese people are /oʊ/-/ɛs/- /oʊ/- /ɛm/. These bastards have the sickest imagination on the planet! Compared to them, ancient greek mythology looks like the Pollyanna series. For instance, they can take an ‘innocent’ looking notepad, trasform it into the deadliest weapon and then give it to the Shinighamis (i.e. the Death Gods)! Now, the person whose name is written in its pages shall die a horrible death! How cool is that? And what happens if this notepad falls into the wrong hands? What a stupid question! What do you think it happens? You have an OSOM anime, of course!

#8: Grey’s Anatomy

Grey's anatomy

Why the show is OSOM: No, it’s not because of Katherine Heigl. That girl is just not my type. (Yes, you heard me right the first time.). And no, it’s not beacuse of it’s unique theme. There are more medical shows on TV than homeless people on the streets. Then what’s so special about it? It’s simple, really. Grey’s anatomy is the classiest “everyone-does-everyone-else” drama, there is! And I mean it in every possible way. The acting is great (My special respects to Sandra Oh, Patrick Dempsey and Chandra Wilson), the writing (thanks to Shonda Rhimes) is smart, sophisticated and spot-on, while the general atmosphere is always elevating and socially educative… That’s why it’s OSOM!

#7: Avatar: The last Airbender

Avatar

Why the show is OSOM: “Water… Earth… Fire… Air… Long ago, the 4 nations lived together in harmony. Then everything changed when the Fire Nation attacked. Only the Avatar, master of all 4 elements, could stop them. But when the world needed him most, he vanished. A hundred years passed and Katara & Sokka discovered the new Avatar, an airbender named Aang. And although his airbending skills were great, he still had a lot to learn before he would be ready to save anyone. But they believed that Aang could save the world…” See what I ‘m sayin’? That’s why the show is OSOM!

PS.: That, and the fact that Aang and Appa have a totally random, ugly arrow, tattooed in their heads!

#6: Prison Break

prison break

Why the show is OSOM: Prison Break ranks second on my list of the shows having the Pringles principle (You know, the “once you pop you can’t stop” kind of thing). I dare you watch one episode without seeing the next one! Also, Prison Break amuses me just because it irritates so many people. And I mean of course those who said that only the first season was worth-watching, They said it got old after that. The also said that every next season was worse than the previous one. I have only a simple question for you folks: If you got sick of the series, then WHY ON EARTH WOULD YOU WATCH IT, UP TO THE LAST SEASON? Don’t bother, I know why: It’s because the show is OSOM!   

#5: Friends

Friends

Why the show is OSOM: For us, Phoebe will be always obsessed with that freaky ‘smelly’ cat, Monica will never rest before the napkins are folded correctly, Rachel will keep singing “I like big butts” to make her baby sleep, Ross will always introduce himself as doctor Geller, Chandler, will allways be, well… Chandler and Joey will never stop the Q-tip even when there’s resistance. It lasted ten seasons. That was no accident. It’s still on TV everywhere. That’s no accident either. On top of that, It has some of the best one-liners ever made for a sitcom. That’s why it’s OSOM!

#4: Family Guy

Family Guy

Why the show is OSOM: When it comes to comedy, there are three types of good shows: The funny, the hilarious and the TIOBIATHALS (= Turn It Off Because I’m About To Have A Lough Stroke). Family Guy is easily one of the dominant series of the last category. It is politically incorrect, incoherently random and absurdly funny! And even though the show got unnecessarily gore after a while, its first 3 seasons will be hardly topped, even by the brilliant british comic television. That’s why it’s OSOM…

#3: House MD

house

Why the show is OSOM: House MD is NOT about the series theme. House could as well be an astronaut, a dog hunter, or even a carpet cleaner. House MD is NOT about the rest of the cast. Hugh Laurie would act equally successfull even among a bunch of one-armed untrained monkeys with Alzheimer’s. House MD is NOT about the plot or the music (even though the ‘Massive Attack’ opening theme is OSOM too). Provided that there’s challenge to it, House could make the typical, boring, life-is-slow-and-painful-I-want-to-kill-myself-now HBO writing into something actually worth watching! (Luckily for us, HBO would never write for another network, let alone FOX). Basically, House MD is about House himself, arguably the most interesting and deep character ever created for a TV series. This guy is totally unpredicatable. He’s a real “true neutral” character, as any nerdy D&D fun would confirm. That’s why he’s OSOM!

PS.: House is not miserable. It’s the others who are jealous of his OSOMness and happiness. Think about it! He’s a smart, single, kick-ass doctor, who works at his own pace, make others do the dirty stuff for him, never pays for lunch or dinner and who believes in nothing and noone but himself! This guy is the definition of Nietzche’s superman! Why on earth would he be miserable?

#2: Da Ali-G Show

Da ali G show

Why the show is OSOM: Sacha Baron Cohen is exactly like House, with one major diferrence: Sacha is for real! He’s a great actor, an insightful writer, a hilarious impersonator and a quick improviser. He’s the epitomy of brilliance! I am sure that the great Aristophanes would be proud of the human race having people like him living in the 21st century. Sacha you ‘re OSOM! Respek!

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

And finally…

.

.

.

.

The only…

.

.

.

.

The ultimate…

.

.

.

.

The one in a lifetime…

.

.

.

.

The 8th wonder of the World!

.

.

.

.

#1: LOST

LOST

Why the show is the OSOMest there is: First of all, this series is not a series! It’s a freaking six-season movie! No individual season themes. No filler episodes. No irrelevatnt stories. No time to waste! Every single subplot is always part of the main plot. Just like a (very long) feature film. And not just any film. A super-exciting one. So exciting in fact, that every time I watch it my heart rate is elevated at the levels where I can actually burn calories… I kid you not! I haven’t felt that way since 2004, when the Balance of our Universe decided to take a break on its duties and let the Greek soccer team win the European cup! Secondly, this movie is so well connected that you have to see it all at once! Otherwise the Curiosity might kill you, instead of the cat! And I am talking from personal experience here. I ‘ve been suffering for the past 4 summers just beacuse I was waiting for the new seasons to come out. But this is not the best part! The most fun is that nobody knows what the hell is going on, on this island. And of course, the ingenious writers won’t reveal but small hints about what’s actually happening on the show. And still some numbnuts would complain for not getting enough “answers”. But seriously people: WHAT THE HELL IS WRONG WITH YOU? How can you demand answers when you know that the lack of them is what makes LOST so OSOM?

____________________________________________________________________________________

Other shows I considered for my top-20 list: Alias, Sex and the City, Will and Grace, The Office (UK), Firefly, Arrested Development, Scrubs, Veronica Mars, The Simpsons, 30 Rock, Breaking Bad, The X-files, The 4400, It’s Always Sunny in Philadelphia, Californication, Futurama, Heroes, How I Met your Mother, Battlestar Galactica, The Wire, CSI (Las Vegas).

Top-20 TV-series of the ‘00 (Part 1: #20 –#11)

Even though the first decade of the third millenium hasn’t officially ended (It’s a common misconception that 2000 is the first year of this millenium while in fact it’s the last year of the previous one!), I won’t be a party pooper and I ll make my own top-20 list of my personal favorites TV shows of the ‘00!

In the list will only appear shows which were aired during at least one year of the current decade. (So for example “Twin Peaks”, “Seinfeld” or “The Black Adder” cannot be in the list while “The X-files” could)

So, without further ado, let the countdown start!

#20: Spongebob Square Pants

spongebob

Why the show is OSOM: Let me put it this way. Spongebob does drugs. Lots of them! Otherwise, how would you explain the over-excitement of this yellow dude in the presence of an empty box alone? He must be constantly on crack or something! If you ‘ve ever watched this show stoned you would know what I am talking about. Spongebob is the biggest nightmare of all the moody people out there. And that’s why he’s OSOM!

#19: The Big Bang Theory

THE BIG BANG THEORY

Why the show is OSOM: I was once told that TBBT was not funny because it is far-fetched and kind of silly. Being (inevitably) part of the nerdy community I have only one response to this statement: “The square root of a perfect square is the absolute value of the initial number” which can be loosely translated to: “You don’t have a f*****g clue what you ‘re talking about!”. Not only the characters of TBBT are not even close (thank god!) to the real hard core nerdy behaviour, they are at the same time funny as hell. The lower the emotional intelligence of Sheldon, the better the show. That’s why it’s OSOM!

#18: Two and a Half Men

TWO AND A HALF MEN

Why the show is OSOM: It’s clever, cynical, immeasurably sexist and incredibly hot. (What do you mean, “How can sitcoms be hot”? Megan Fox made a cameo” appearance, for crying out loud!). On top of that the show has Berta (Conchata Ferrell), one of the best one liner characters ever appeared on a sitcom! That’s why it’s OSOM!

#17: Hustle

Hustle

Why the show is OSOM: Well, when your main theme is about con artists who deceive wealthy but greedy people using sophisticated and totally absurd grifting methods, it’s hard not to be OSOM. Add to the blender, a spoon of british elegance, a cup of smart and well structured plots and a few pounds of incredible twists, and there you have it! An innovative and exciting TV-show for the cold winter nights! And that’s why it’s OSOM!

#16: Black Books

black books

Why the show is OSOM: He doesn’t care if you are a customer in his bookstore. You are annoying! He doesn’t give a crap if you make a vaild point. You are wrong! Stop talking because he ain’t listening anyway. You are a woman! In this show you will meet Bernard Black (Dylan Moran) the crankiest bookman in the planet. The most cynical bastard you will ever encounter. A man who drinks only one thing that starts with the letter “W” (Wine) and who puts in his mouth only one thing that starts with the letter “F” (Fag). A god damn funny son of a bitch! That’s why it’s OSOM!

#15: In Treatment

In treatment

Why the show is OSOM: Every episode is literally about two people (a shrink and a patient) that do nothing but talking to each other the whole time. And that’s it! No visual or sound effects, no music, no action, no weird camera takes, no fancy cinematography. No nothing! Not even hot chicks. Then why bother? Simply because the dialogues are beyond any expectations! Besides, if a completely “naked” show like this manages to keep you alert for half an hour then it’s either OSOM, or you need a shrink yourself! And although you might as well need one, the show is OSOM regardless! 

#14: 24

24

Why the show is OSOM: Do I really have to explain why? This blog has a separate section called the Jack Bauer’s Chronicles, for Jack Bauer’s sake! So no, I don’t think I have to explain why it’s OSOM!

#13: South Park

SouthPark

Why the show is OSOM: South Park is like Asian girls. You either love them wholeheartedly or you hate them to death. (Although if you do hate them you are either a mentally retarded guy or a pathologically envious bitch!) It leaves you with no other choice! This is by itself enough proof of the OSOMness of the show. However, South Park is more than that. South Park is about Cartman cooking Scott Tenorman’s parents, eating his own unerpants and demanding to “Respect his authoritah”, at the same time. Southpark is about Butters singing “Lou Lou Lou” in his courtyard, moments before he decides to become professor Chaos… And yes, Southpark is about Christopher Reeves drinking the juices of unborn fetuses just to be able to stand on his feet! (Seriously, how cool is that?) It’s weird, creepy, twisted but somehow still funny! That’s why it’s OSOM!  

#12: Nip/Tuck

Nip-Tuck

Why the show is OSOM: According to TV.com if they ever asked the show “what it didn’t like about itself” then the answer would probably be something like: “The fact that I am a disturbingly perfect drama”. And while I may disagree with the word ‘perfect’ (See the #1 on my list for the only show that may deserve anythig close to that epithet), I can definitely give it the disturbing factor. This show can be so ‘disturbingly’ realistic at times, that occasionaly becomes painful to watch. And that’s why it’s OSOM!

#11: The Office

The Office

Why the show is OSOM: This show is on my list just because it proved me wrong! When I watched it for the first time, I was like: “What the hell was that? What’s the point?”. It took me two entire years before I gave the show a second chance and watched it again. And then I got it! The whole point of the show is that there’s none! (Except for the point of no other points, that is). It’s literally like a Samuel Becket’s play. You wait for something to happen but it never does. Only then, the pieces start to fall into place: The meaningless dialogues find meaning in their own emptiness, the awkward moments look surprisingly natural because somehow they were meant to happen and the brilliancy of Steve Carell (Bow please!) can be finally observed and enjoyed! This show took a brilliant idea from a gifted man (Ricky Gervais – Bow again please!) and transformed it into something even more exceptional! That’s why it’s OSOM!

to be continued here

Ένα Κρίνο στην επιθανάτια κλίνη του πιο Διάφανου μουσικού παραμυθιού… (Μέρος δεύτερο)

Διάφανα

…συνέχεια από εδώ

Όμως τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι εύπεπτο συγκρότημα. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι γροθιά στο στομάχι. Κάθε μελωδία τους είναι ένα σφυροκόπημα ακραίων συναιθημάτων, κάθε στίχος τους είναι ένας μικρός θάνατος και κάθε τραγούδι τους είναι ευθεία μετωπική σύγκρουση με την ίδια τη ζωή. Τα Κρίνα δεν θα σου χαριστούν. Θα σε συντρίψουν με τον πιο ανήλεο τρόπο που μπορείς να φανταστείς. Θα σε φέρουν αντιμέτωπο με τους μεγαλύτερους φόβους και τις ενοχές σου. Θα ξεθάψουνε κάθε πόνο που κρατάς βαθιά κρυμμένο και δεν αφήνεις να ανασάνει. Θα σε φέρουνε αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και μόνο αν καταφέρεις να επιβιώσεις αυτή τη μαρτυρική σύγκρουση, θα μπορέσεις να απολαύσεις αυτό που έπεται στη συνέχεια. Μόνο τότε θα καταφέρει η ψυχεδελική μελωδία να ρέει πάνω στις πληγές σου, και να τις απαλύνει με τις απαράμιλλες ιαματικές της ιδιότητες. Μόνο τότε θα συμφιλιωθείς με τους φόβους σου. Μόνο τότε θα λυτρωθείς! Κι από εκεί κι έπειτα θα εθιστείς στην ψυχοσωματική γιατρειά της μουσικής τους. Και θα σου είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο ν’ απεξαρτηθείς… Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο ναρκωτικό από την ίδια τη ζωή. Και τα Διάφανα Κρίνα είναι αυτό ακριβώς: Τρόπος ζωής!

Κλείνω, με μία ιστορία – φόρο τιμής – καμωμένη αποκλειστικα από Διάφανους στίχους…

—–

Αυτή η ιστορία δεν είναι για σένα. Μιλάει για ανθρώπους που τα ‘χουνε χαμένα. Για ένα τρένο με χαλασμένα φρένα. Για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Εδώ οι άνθρωποι λιώνουν όπως τα χιόνια. Εδώ οι καρδιές σαπίζουνε ανήμπορες, παραπεταμένες στα σκυλιά. Η αγάπη εδώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα. Η Δις Julia τη σκοτωσε ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, όταν έξω ευωδίαζαν αγριοκέρασα οι σιωπές. Στον φρέσκο τάφο της άρχισαν να τριγυρνάνε λυπημένα φαντάσματα που τραγουδούνε από τότε, για κάποια Justelene. Μια γυναίκα που διάβαζε ποιήματα χορεύοντας στην ακρογυαλιά.

Καθώς λοιπόν η φαρμακωμένη προχωράει όλο και πιο βαθειά στο νερό, η μόνη της ευχή, είναι να θρέψει η πληγή. Κι η μόνη της μνήμη, κάποιος που έκλαιγε με τύψεις για όσα πρόδωσε εκείνη. Για όλα αυτά που ‘χε αγαπήσει. Για όλα αυτά που δε θα δει…Ύστερα, αναβιώνει τα τελευταία του λόγια πριν ανοίξουν διάπλατα οι μαύροι ουρανοί. Της είχει πει: Οι φίλοι σου δεν θα ναι εδώ ποτέ ξανά, μα εγώ θα ‘ρχομαι από τ’ άπειρο σε σένα, με το χαμόγελο σου στη ματιά μου. Θα μαι δίπλα σου σαν πάντα…

Εκείνος, μέσα σε μια σιωπή που την στοιχειώναν μυστικά, θυμάται το καθάριο βλέμμα της Justelene που σακάτεψε τη μοίρα του. Τα χρόνια του, που ναυάγησαν στις ξέρες της. Τώρα γέρνει στα σπλάχνα της νύχτας κάτω από σκεπάσματα κρύα. Μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι είναι ο μόνος του συγγενής. Γύρω του, απόκοσμα φαντάσματα αναζητούνε αλαφιασμένα την τροφή τους. Κι αυτός τα ταϊζει στιγμές μικρών θανάτων που κουβαλάει στη ράχη του. Και χαζεύοντας τη μοναξιά που πίνει αμίλητη το φιλί του Μανδραγόρα, απορεί αν θα θυμάται κάποιος της ζωής του τα εξαίσια φεγγάρια.

Κι όμως, η ανάσα της ήταν η πρώτη του πατρίδα. Η μυρωδιά της ο πρώτος του εθισμός. Τώρα κατοικεί στον κολπίσκο με του λίγους επισκέπτες. Σ’ ένα λιμάνι που βρίσκουν απάγγειο μόνο συλλέκτες σπάνιων κορραλιών και ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει. Νοιώθει ότι δεν έχει νόημα. Δεν είναι κανενός. Είναι η καρδιά του ένα σπίτι στοιχειωμένο. Όμως κατά βάθος το ήξερε πώς θα συμβεί αυτό μια μέρα. Πώς θα άνοιγε εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε. Η πληγή του που έβραζε. Η αιμμοραγούσα σιωπή θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ώς πέρα.

Αλλά η τελευταία μέρα δεν έχει έρθει ακόμα. Ακόμα και μέσα από τόσα τραύματα εξακολουθεί να υπάρχει σαν πέτρα σκοτεινή μες το νερό. Και θε να πάει στους δρόμους που περπάτησε εκείνη, για να πιει ξανά το δροσερό χαλάζι των ματιών της. Θέλει να της πλύνει τα μαλλιά με αμφίβια μύρα. Θελει να γιατρέψει την αγάπη τους. Το μικρό εκείνο δελφίνι που ξεμακραίνει λαβωμένο στ’ ανοιχτά. Κι όμως αυτός που ήθελε πάντα μέσα της να ζήσει, σφαδάζει τώρα κάτω από έναν ξένο αστερισμό. Είναι ναυαγός στα ίδια του τα ψέμματα. Δεν είναι όμως το ψέμα, αλλά η αλήθεια το μόνο μέρος που μπορεί να κρυφτεί.

Έτσι, παρόλο που γνωρίζει ότι το σώμα του είναι δειλό, ξεκινάει για την απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική. Πρέπει να βρει τη Justelene. Πρώτος σταθμός: το μπαρ όπου αυτοκτονούνε οι θαμώνες. Στο ξέχειλο ποτήρι τους είναι όλα εκεί γραμμένα. Καπνοί είναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα. Καπνός κι αφρός το γέλιο τους κι αυτοί να τραγουδούνε: Βάλτε να Πιούμε! Βάλτε να Πιούμε! Όλα μοιάζουνε με όνειρο φτιαγμένο από χιόνι. Αφήνει μοιραία πίσω του αυτόν το μπλε χειμώνα για να συνεχίσει βόρεια. Εκεί συναντάει τη Βάλια που όλο μιλάει για το μοναχικό Λυκόσκυλο που κλαίει τις νύχτες. Η Βάλια επιμένει ότι ο σκύλος δεν είναι άλλος παρά η νεκρή αγάπη που έχει θαφτεί βαθειά στην κόλαση κάτω από έναν σακάτη ουρανό. Εκείνος δεν απορεί. Από μικρός είχε τη συνήθεια να αγαπάει ότι τον έσπρωχνε στο χαμό του. 

Βυθίζεται λοιπόν στην Άβυσσο, αφού μακριά της έτσι κι αλλιώς είναι χαμένος. Ρωτάει παντού για εκείνη. Μαθαίνει νέα της από δαίμονες τρελούς και από αστροναύτες που την είδαν στο φεγγάρι. Και δεν αργεί να τη βρει μέσα σε κάτι καπνίζοντα ερείπια, να κρέμεται από ένα κορμί τσακισμένο. Δίπλα της έστεκε βουβό, το σκυλί της αγάπης. Στο πλάι, σιγόκαιγε η λησμονιά. Κι από πίσω, ο Διάβολος να τον καλεί για ένα τελευταίο ποτό. Δεν αρνήθηκε. Τότε, ο άρχοντας της κολάσεως του ζήτησε να του δώσει πίσω τη μόνη του διέξοδο προς τη λήθη. Εκείνος αρνήθηκε σθεναρά. Μπορεί κάθε τι που ανασαίνει να ζητάει να δωθεί, αλλά την ίδια στιγμή παλεύει σαν φωτιά αναμένη, με κτήνη σαν κι αυτόν. Του είπε επίσης να πει στο Βαρκάρη του, ότι δεν βιάζεται να φύγει. Αλλά δεν του ζήτησε καμία χάρη. Μοναχά να του γνέψει όταν έρθει ο καιρός του.

Κι αφού κέρασε mescal όλα τα πορφυρά ξωτικά που προσπαθούσαν να τον κοιμήσουν γλυκά στη ζεστή αγκάλη του θανάτου, θέρισε τις σκιές στα σιωπηλα και μάζεψε ότι απόμεινε από την ευτυχία, συνέχισε το ταξίδι του, κουβαλώντας στις πλάτες του την αγαπημένη του. Και μετά από μέρες πεζοπορίας έφτασε κάποτε στον αγρό με το μοναχικό σκιάχτρο και τα αμέτρητα στάχυα που άνθιζαν και μαδούσαν στα σιωπηλά.

Αποφάσισε να ξαποστάσει. Η Justelene μόλις που ανάσαινε. Εκείνος τότε της έσφιξε τα χέρια και τη ρώτησε με δάκρυα στα μάτια: Τι θα γίνω αν χαθείς? Κι εκείνη του απάντησε με λόγια που έβγαιναν σαν άγριο μέλι από το ετοιμοθάνατο στόμα της: Μη φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια, εδώ κάτω λάμπουμε εμείς! Αλλά δεν κόβεται στα δύο η ζωή. Είναι ήλιος και βροχή μαζί! Ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν’ αγαπήσω και να χαθώ. Μένει πια μόνο ν’ ακούσω τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο.

Εκείνος τότε κοντοστάθηκε για λίγο. Ύστερα της ψέλλισε: Κι αν γλύφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου. Κι αν προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο. Τα χρόνια θα περάσουνε. Θα μ’ αφήσουνε μόνο. Και θα ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου… Κορώνα γράμματα ποντάραμε το θάνατο μας. Την ίδια κλίση πήραμε φλερταροντας γκρεμούς. Και τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα δικό μας, ο έρωτας μας τσάκισε. Μας έκανε αληθινούς… Θα μ’ αγαπάς! Θα μ’ αγαπάς, μα δε θα φτάνει. Άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου το “χάδι” σου. Κι εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι, θα πεθαίνω στο πλάι σου… 

Αυτές οι λέξεις ήταν και ο τελευταίος σταθμός της Justelene. Ύστερα, Ο ουρανός έσβησε σαν ίσκιος. Το σκιάχτρο του αγρού άρπαξε ξαφνικά φωτιά και η γόνιμη, άφθαρτη γη νέκρωσε για πάντα… Κι εκείνος, το άψυχο κορμί της αγκαλιάζει. Το χέρι της σφίγγει με το χέρι του. Μα σαν δεν νοιώθει τίποτα ουρλιάζει:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

Ένα Κρίνο στην επιθανάτια κλίνη του πιο Διάφανου μουσικού παραμυθιού…

Κρίνα

Λένε ότι το πένθος χωρίζεται σε 5 επιμέρους στάδια: Άρνηση, Θυμό, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και τέλος Αποδοχή… Πάνε περίπου έξι μήνες από τη διάλυση των Κρίνων και μόλις που κατάφερα να ξεπεράσω το τρίτο επίπεδο, δηλαδή αυτό του Θυμού. Ενός Θυμού που εκφράστηκε με προσωρινή αποχή από τη μουσική τους. Κι όταν τα τελευταία 7 χρόνια ακούς αυτά τα 50 με 70 τραγούδια σχεδόν σε καθημερινή βάση, μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει αυτή η αποχή: Για παράδειγμα, ας πούμε ότι ένα τυπικό τραγούδι το ακούς περίπου 20 με 30 φορές στη ζωή σου. Αν τώρα αυτό τυγχάνει να είναι διαχρονική επιτυχία ίσως και να αγγίξεις τις 50, 100 ή και 200 φορές, σε κάποιες πολύ σπάνιες περιπτώσεις (τύπου: Thriller ή Hotel California).

Από εκεί και πέρα φλερτάρεις ανοιχτά με την εμμονή. Αλλά ακόμα κι αυτή έχει τα όρια της: Αν ας πούμε ακούς τον αγαπημένο σου δίσκο μία φορά την εβδομάδα για τα τελευταία 20 χρόνια, τότε έχεις ένα αστρονομικό σύνολο περίπου 1000 ακροάσεων. Αριθμός, που ούτε κατα διάνοια αγγίζει το ύψος των τουλάχιστον 2000 φορών που έχω ακούσει ότιδήποτε φέρει την υπόγραφή του Παντελή, του Θάνου, και της παρέας τους (Νίκο, Κυριάκο, Τάσο και παλιότερα Παναγιώτη)… Φυσικά, δεν είναι διαγωνισμός. Απλώς θέλω με αυτό το παράδειγμα, να εκφράσω με κάποιον σχετικά αντικειμενικό τρόπο, τι σημαίνει αυτό το ελληνικό συγκρότημα για μένα…

Κι είναι εξαιρετικά λίγοι αυτοί που θα με κατανοήσουν, ακόμη και μετά από πλήρη ανάγνωση του παρόντος κειμένου. Μάλιστα, εκείνοι οι ελάχιστοι που θα είναι σε θέση να το κάνουν, δεν θα χρειαστεί να διαβάσουν πέρα από την επικεφαλίδα. Τα Διάφανα Κρίνα, δεν είναι απλά ένα μουσικό συγκρότημα. Τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι απλά ένα μουσικό ρεύμα. Τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι απλά το τελευταίο από τα μεγάλα ελληνικά συγκροτήματα του προηγούμενου αιώνα. Τα Διάφανα Κρίνα είναι τρόπος ζωής. Και πρέπει να τον έχεις ζήσει για να αντιληφθείς το μέγεθος του πόνου που προκαλεί η απουσία τους. Και τους είμαι ευγνώμων για αυτό…

Δεν θα αναλωθώ σε ξύλινες περιγραφές των έργων και των ημερών του συγκροτήματος. Γι’ αυτό υπάρχει η Wikipedia. Θέλω απλά να σταθώ στην τεράστια επιρροή που είχε στη ζωή μου, αυτή η μεγαλειώδης ερωτική σχέση με τη μουσική τους.

Κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός της ζωής μου είναι εμποτισμένο με την παρουσία τους: Στα πρώτα μου μουσικά βήματα ήταν εκεί για να με διδάξουνε με την απλότητα της μουσικής τους. Σε κάθε μου μεγάλο έρωτα ήταν εκεί για να συμπληρώσουνε όσα δεν μπορούσα να πω με λόγια. Σε κάθε μου χωρισμό ήταν εκεί να μου ψιθυρίζουν ότι η απώλεια είναι ανθρώπινη συνήθεια, επιταχύνοντας τα στάδια του πένθους. Σε κάθε μεθύσι μου ήταν εκεί για να με ταξιδεύουνε. Σε κάθε συναυλία μας ήταν εκεί για να μας χαρίζουνε τα τραγούδια τους. Σε κάθε προσωπική μου αναζήτηση ήταν εκεί να πυροδοτούνε τις σκέψεις μου. Σε κάθε μοναχική νύχτα ήταν εκεί για να με οδηγούνε στην λύτρωση με τον απαράμμιλο καθαρτικό τους στίχο. Σε κάθε επιτυχία μου ήταν εκεί για να γιορτάζουμε παρέα. Σε κάθε καθημερινή μου μετακίνηση ήταν εκεί για να μου γεμίζουνε τα αναπόφευκτα κενά με τον λυρισμό τους. Σε κάθε νέα πατρίδα μου ήταν εκεί να μου θυμίζουνε την ταυτότητα μου. Ακόμη και στο πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν εκεί για να βοηθήσουν τον κεντρικό ήρωα στην έκφραση των συναισθημάτων του. Κι όταν όλα γύρω μου έχαναν για λίγο το νόημα τους, τα Διάφανα Κρίνα ήταν εκεί για να απομονώνουνε γλυκά τις αισθήσεις μου από το περιβάλλον.

Ήταν κυριολεκτικά παντού…

Και σε αντίθεση με την πληθώρα των κατεστημένων της ψευτο-αισιοδοξίας και της ψευτο-μιζέριας που μας κατακλύζουν, τα Κρίνα δεν μου έκρυψαν ποτέ την αλήθεια για τον Πόνο. Η ζωή είναι πλημμυρισμένη από αυτόν και όσο το γρηγορότερο το παραδεχθούμε, τόσο το ταχύτερο θα λυτρωθούμε. Επίσης, σαν άλλο “Requiem for a Dream”, με οδηγούσαν πάντοτε στην κάθαρση έμμεσα. Ποτέ άμεσα! Η λύτρωση δεν μπορούσε να κατοικήσει στα τραγούδια τους. Έτσι έπρεπε αναγκαστικά να περάσει τις νύχτες της μαζί μου! Η σύγκρουση με τον πόνο, δεν ήταν δική τους ευθύνη. Ήταν αποκλειστικά δική μου! Μ’ έμαθαν λοιπόν να συμφιλιώνομαι από μόνος μου με το μεγαλύτερο δώρο της ζωής και να βρίσκω μια παράξενη ανακούφιση μέσα από την ύπαρξη του. Μ’ έμαθαν να τον κοιτάω στα μάτια και να τραγουδάω. Μ’ έμαθαν να τον αγαπάω. Μ’ ελευθέρωσαν…

Και το πέτυχαν μ’ ένα πανίσχυρο και αδιάσπαστο τρίπτυχο: Στίχο, Ερμηνεία, Μουσική. Μ’ αυτή ακριβώς τη σειρά. Κι όπως σε κάθε ιδεατή ερωτική σχέση πρέπει να συνυπάρχουν απαραίτητα η πνευματική, η σωματική και η συναισθηματική έλξη, έτσι κι εδώ δεν μπορεί να λείπει κανένα από τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά.

Ο Παντελής Ροδοστόγλου (κύριος στιχουργός του συγκροτήματος) αποτελεί σταθμό στην σύγχρονη ελληνική ποίηση και είναι ο βασικός κρίκος αυτής της πανίσχυρης σχέσης. Και για καλή μας τύχη, γράφει στα ελληνικά. Γιατί όσες γλώσσες και να μιλάς άπταιστα, δεν πρόκειται ποτέ να αισθανθείς στίχους όπως: “ευωδιάζουνε αγριοκέρασα οι σιωπές”, “πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός”, “γλύφω το οξύ από τις ρωγμές των χειλιών σου” ή δύστιχα όπως “στυφή αρμύρα πάει να πιει, και πίκρα των κυμάτων, και κουβαλάει στη ράχη του, στιγμές μικρών θανάτων” σε άλλη γλώσσα πέρα από τη μητρική σου. Τελεία και παύλα! Και καλώς ή κακώς έχω μόνο μία μητρική. Μπορώ λοιπόν να ερωτοτροπώ ποιητικά με διάφορες άλλες γλώσσες που μαθαίνω κατά καιρούς, αλλά θα μπορώ να φτάνω σε επίπεδα ερωτικής σύνδεσης, μόνο με την ελληνική ποίηση. Γι’ αυτό το λόγο, οι ελληνόφωνοι εραστές του καλλιτεχνικού λόγου χρωστάμε πολλά στον Παντελή…

Από την άλλη, η μουσική τους είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να ντύσει αυτόν τον υπέροχο στίχο. Απλή, υποβλητική, ψυχεδελική και ρυθμικά επαναλλαμβανόμενη… Αυτό που ονομάζω μινιμαλιστική όψη της τελειότητας. Κάποιες φορές είναι απλά 3 συγχορδίες ή πέντε νότες. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία: Ουκ εν τω πολλώ το ευ…

Φυσικά, σε κάθε τραγούδι υπάρχει η αξεπέραστη σπαρακτική ερμηνεία του Θάνου (Θάνος Ανεστόπουλος: Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος), χωρίς την οποία τα Κρίνα θα έχαναν την ευκαιρία να μας εκτοξεύσουνε συναισθηματικά. Ακόμα κι όταν ο Παντελής δεν βρίσκεται στο στιχουργικό τιμόνι, ο Θάνος είναι εκεί να κρατάει τα μπόσικα και να μας ταξιδεύει με τη βαθειά μελωδική φωνή του. Όταν πάλι ο Παντελής καταθέτει την ψυχή του μέσω της πένας του, ο Θάνος δεν μπορεί παρά να καταθέσει κι αυτός τη δική του μέσω της μελωδικής λέξης του. Τότε, η μουσική έρχεται να  αγκαλιάσει τις δύο και να τις απογειώσει, με μοναδικό τελικό σταθμό το βασίλειο της αρμονίας. Ενίοτε επίσης, ο Θάνος γράφει κι αυτός αξιόλογους στίχους, σύμφωνους πάντα με το μελαγχολικό και γεμάτο εικόνες πνεύμα του συγκροτήματος, στο δρόμο που χάραξε ο Παντελής…

Αλλά όταν χάνεις ένα τέτοιο συγκρότημα, δεν είναι μόνο τα νέα τραγούδια που θα σου λείψουν, αλλά κυρίως όλες αυτές οι στιγμές της αμφίδρομης επικοινωνίας που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναβιώσεις. Κι αναφέρομαι φυσικά στις αξεπέραστες συναυλίες τους. Εκεί όπου όλοι ξέρουμε τα δυσνόητα λόγια των τραγουδιών τόσο καλά, ώστε να είμαστε σε θέση να διορθώνουνε τον πάντα μεθυσμένο Θάνο, που τα ξεχνάει. Έκει όπου όλοι ζητάμε πάντα να παίξουνε τα ακυκλοφόρητα και τα πρώτα τους. Εκεί όπου κάθε φορά θα τους τραβάμε με το ζόρι να παίξουνε τις “Μέρες Αργίας”. (Και ίσως τελικά να τουμπάρουμε τον Θάνο, ακόμα κι αν αυτός αποφασίσει να το ερμηνεύσει καθισμένος στο πάτωμα…)

Κι έχουμε βρεθεί σε δεκάδες από δ’ αύτες: Φθινόπωρο, σε μια Γεοπωνική πίτα στους Ναρίτες που δεν κατάφεραν να μας ξενερώσουν ούτε με τα επαναλλαμβανόμενα συνθήματα τους για τον τάφο του Μπακογιάννη. Στο κέντρο, σε Αν και Ρόδον, να μην μπορούμε να σταθούμε από την πολυκοσνμία. (Ειδικά, στο κλείσιμο του τελευταίου). Λίγο πιο δίπλα στο Gagarin, να χάνουμε τα γυαλιά μας, τα οποία εκσφενδονίστηκαν μετά από άγριο χτύπημα σε κάποια εκτέλεση του “Λιώνοντας μόνος”. Μέχρι και ψηλά στην Πετρούπολη έφτασε η χάρη μας, όπου μερικοί θαμώνες που ήταν (για πρώτη φορά) πιο μεθυσμένοι από το Θάνο, δεν σταμάτησαν να ζητάνε το “Virginia Kleim” και να φωνάζουνε συνθήματα όπως “Θάνο και Παντέλο, μας βάλατε φουρνέλο”. Καλή τους ώρα όπου και να ναι τα παιδιά…

συνεχίζεται εδώ

15,000 και μία, στραβάδια απολύεστε!

faceless

Δέκα ‘καραμέλες’ για την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, και άλλα τόσα λαδωμένα χαρτάκια περιτυλίγματος για να τις καταπιούν επιτέλους, αυτοί που χρόνια τις πιπιλάνε…

1. Ο στρατός δεν είναι τόσο τραγικός όσο λένε.

Τότε να πας πολύ ευχαρίστως να υπηρετήσεις. Δεν σε κρατάει κανένας. Προσωπικά, μπορώ να σκεφτώ πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα για να γεμίσω τον υπερπολύτιμο χρόνο μου…

2. Ο στρατός σε κάνει άντρα και σε μαθαίνει πειθαρχία.

Λάθος! Η μοναχική και επίπονη ευθεία αντιμετώπιση με τον εαυτό μας τα κάνει όλα αυτά, και πολλά παραπάνω. Ο μόνος στον οποίο μπορεί να υποκλιθεί κανείς εκτός από τον ίδιο είναι ο Φόβος. Και αυτός ακριβώς είναι ο συνδεσμικός κρίκος κάθε συμπαγούς και διαιρετικής κοινωνικής ομάδας όπως ο στρατός, τα πολιτικά κόμματα, οι θρησκείες, η πατρίδα και φυσικά η οικογένεια. Ειδικά αυτή η τελευταία, είναι η πιο ύπουλη μορφή πνευματικής υποδούλωσης γιατί εισάγει πρώιμα το άτομο στην καταναγκαστική αγάπη που απορρέει από την αδυναμία (πάλι Φόβος!) του τελευταίου να αισθανθεί ασφάλεια σε οποιαδήποτε άλλο περιβάλλον. Επιπλέον, η ανημπορία επιλογής της συγγένειας (βλ. ‘τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε’) ενισχύει την ήδη υπάρχουσα ανελευθερία. Γι’ αυτό άλλωστε, στο δρόμο προς την ανεξαρτησία, θα πρέπει πάσει θυσία να αποτιναχτεί ο ζυγός της …

3. Αν δεν πάω στον στρατό θα υποστώ βαριές κυρώσεις.

Όπως ακριβώς και αν πας. Αυτό δεν έχει να λέει. Κάθε επιλογή στη ζωή έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Παρόλα αυτά, οι κυρώσεις για τους συνειδητούς αρνητές (ευρύτατα γνωστους και ως ‘αντιρρησίες συνειδήσης’) είναι συνήθως πολύ μικρότερες απ’ ότι για τους μεμψίμοιρους και τους ευθυνόφοβους. Κι αυτό, γιατί οι πρώτοι συνήθως επιστρατεύουν και ‘αγιάζουν’ όλα τα μέσα για να κατακτήσουν ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει, όταν την ίδια στιγμή οι τελευταίοι δειλιάζουν στον πρώτο εκφοβισμό του κατεστημένου και εγκαταλείπουν τον αγώνα αποδεχόμενοι την τιμωρία τους.

4. Κι ο στρατός είναι μία εμπειρία.

Όπως ακριβώς κι η ηρωίνη. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή? Ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε όλοι να τρυπιόμαστε? Άλλωστε, τα πάντα στη ζωή δεν είναι μια εμπειρία? Με την ίδια λογική μπορώ να δηλώσω και ότι: “Το να μην παω στρατό είναι μία εμπειρία!”. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις αοριστολογίες και τις πομπώδεις κενότητες και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Κι αυτή δεν έχει να κάνει με την αξιολόγηση των εκάστοτε εμπειριών, αλλά με το αναφαίρετο δικαίωμά μας να διαλέγουμε ποιες από αυτές θα βιώσουμε και ποιες όχι.

5. Έννέα μήνες θητεία είναι μόνο.

Δηλαδή περίπου το 5% των πιο γόνιμών χρόνων μας! Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Προτιμώ να περάσω αυτό το διάστημα παρέα με τις σκέψεις μου…

6. Είναι τιμή να υπηρετείς την πατρίδα.

Αυτό το επιχείρημα με εξοργίζει ιδιαίτερα. Είναι μεγάλη προσβολή απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη να αναγνωρίζει κανείς ως ιδανικό, την οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα πολτοποιεί το μεγαλείο της κάθε ατομικότητας. Όλες αυτές οι δομές υπονομεύουν την εκάστοτε ανθρώπινη προσωπικότητα στο βωμό ενός συνόλου που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την επιβιωσή του, αδιαφορώντας την ίδια στιγμή για την πνευματική νέκρωση που υφίστανται οι μονάδες του. Ο δρόμος προς την αυτογνωσία και την ελευθερία απαιτεί προηγουμένως καταστροφή όλων των παραπάνω δεσμών με τέτοια επικίνδυνα σύνολα. Εξάλλου, καταστάσεις όπως η κατάργηση των συνόρων και η απολύμανση από το μίασμα των θρησκειών μπορεί να φαντάζουν εντελώς ουτοπικές σήμερα, αλλά δεν παύουν να είναι μοναδικός δρόμος ενάντια στην πνευματική αποτελμάτωση. Κάθε λοιπόν αναγνώριση τέτοιων κοινωνικών ομάδων είναι τουλάχιστον οπισθοδρομική. Το σύνθημα είναι ‘γίνε η αλλαγή για να φέρεις την αλλαγή’. Όχι ‘γίνε κι εσύ σαν τον ομοεθνή σου, τον ομόθρησκο, ή τον πατέρα σου’. Αν η υπηρεσία προς την πατρίδα είναι κάτι, τότε αυτό είναι ύβρις και ατιμία γιατί οδηγεί σε εθνική μεροληψία, μαζοποίηση και σε υποβιβασμό του ατόμου. Σε καμία περίπτωση ‘τιμή’…

7. Ποιος θα μας προστατέψει αν γίνει πόλεμος? 

Κατ’ αρχήν, τι πάει να πει το “μας”? Ποιοι είστε εσείς? Οι έλληνες ή το ανθρώπινο γένος γενικότερα? Αν είστε οι έλληνες τότε το ποιος θα σας προστατεύσει μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το σίγουρο είναι όχι εγώ. Το γεγονός ότι γεννήθηκα στον ελλάδικό χώρο και ήρθα σε επαφή με την ελληνική νοοτροπία είναι καθαρά αποτέλεσμα τύχης. Το ποιος είμαι πραγματικά είναι αποτέλεσμα επιλογής. Και διαλέγω να είμαι πολίτης του κόσμου. Συνεπώς, τόσο εσείς, όσο και οι εκάστοτε αντίπαλοι σας εν καιρώ πολέμου, βρίσκονται στην ίδια μοίρα για μένα. Ανήκετε όλοι στη σφαίρα των συνανθρώπων μου και σας αγαπώ το ίδιο. Πιθανή λοιπόν μεροληψία προς τη μία ή την άλλη πλευρά ισοδυναμεί με ευνουχισμό της ταυτότητας μου. Απο την άλλη μεριά, αν με το “μας” εννοείτε το ανθρώπινο γένος τότε για εκείνο δεν θα έπρεπε να έχετε τον παραμικρό φόβο. Ο πόλεμος (ζωή) είναι θεμελιώδες κομμάτι της φύσης και της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι οδοιπόροι της αυτογνωσίας το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα αυτό γιατί τον ζουν καθημερινά. Οι ίδιοι αυτοί οι εραστές της αλήθειας γνωρίζουν και διάφορους τρόπουν να πεθαίνουν. Αλλά ο θάνατος κάτω από τις εντολές κάποιου τρίτου δεν είναι σε καμία περίπτωση μέσα στη λίστα.

8. Δηλαδή όσοι υπηρέτησαν τον ελληνικό στρατό είναι μ*****ς?

Αν το έκαναν παρά τη θέληση τους, τότε ξεκάθαρα ΝΑΙ. Και λόγω αμέριστου σεβασμού προς τα άτομα τους, δεν τους λυπάμαι καθόλου. (Ο οίκτος είναι προσβολή προς τον συνάνθρωπο και συμπλεγμα κατωτερότητας αυτού που τον εκφράζει.) Όταν κάνεις κάτι ενάντια στη θέληση σου, αγνοείς τον εαυτό σου και αυτά που πρεσβεύεις. Και αυτό σημαίνει ότι πληγώνεις το “γνώθι σ’ αυτόν”, δηλαδή τη μοναδική γέφυρα επικοινωνίας με οποιαδήποτε μορφή αλήθειας υπάρχει εκεί έξω. Αυτός είναι ο ορισμός της ηλιθιότητας…

9. Μα το προβλέπει ο νόμος!

Ε, να καταργηθεί τότε… Κι αν δεν καταργηθεί, να τον καταργήσουμε εμείς. Ατομικά ή ομαδικά, δεν έχει σημασία. Οι νόμοι είναι για να μας υπηρετούν και όχι να τους υπηρετούμε. Διαφορετικά οφείλουμε να περάσουμε στην παρανομία! Ο μοναδικός νόμος στον οποίο επιλέγουμε να υπακούμε είναι αυτός της ύπαρξης και του ‘είναι’ μας. Όταν αυτός διατάζει διαφορετικά, τότε όλη η υπόλοιπη νομοθεσία μπορεί κάλλιστα να πάει να κάνει περμανάντ…

10. Όμως, αν δεν πάω στρατό είμαι ανθέλληνας.

Το πραγματικό πρόβλημα εμφανίζεται όταν δηλώνεις το αντίθετο. Κι αυτό γιατί όταν κάποιος δηλώνει περήφανα ότι είναι έλληνας, τότε ταυτόχρονα συνήθως υπονοείται ότι είναι και αντιάγγλος, αντιαμερικάνος, αντικούρδος, αντιαλβανός, αντικονγκολέζος κοκ. Διαφορετικά, σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της χώρας του και κάποιας άλλης, δεν θα έπαιρνε το μέρος κανενός! Πόσο μάλλον σε έναν πόλεμο… Και για του λόγου το αληθές: Δεν μπορώ να φαντάστώ κάποιον “έλληνα” που να διαφωνεί με το σύνθημα “Η Μακεδονία είναι ελληνική”. Αυτό είναι προφανώς απαράδεκτο και αστείο. Από που κι ως που είναι “ελληνική”? Έχουμε κλείσει συμβόλαιο με τη μάνα γη? Ή μήπως ο μέγας Αλέξανδρος ούρησε στα σύνορα της από τον τέταρτο αιώνα π.Χ. για να διασφαλίσει την κατοχή της εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν? Η Μακεδονία προφανώς και δεν ανήκει στους “έλληνες”. Ούτε φυσικά ανήκει και σε κανένα άλλο έθνος. Τα εδάφη της, – όπως και κάθε άλλη περιοχή πάνω στον πλανήτη – (θα έπρεπε να) είναι στην υπηρεσία ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Συνεπώς, η άρνηση στράτευσης όχι μόνο δε συνεπάγεται ανθέλληνισμό, αλλά αντιθέτως υποσκάπτει τα γερά θεμέλια του παράλογου και συνήθως κεκαλλυμένου εθνικισμού…

.—–.

ΥΓ.: Η τραγική ειρωνία της υπόθεσης είναι ότι αν η στράτευση ήταν προαιρετική (όπως στην πλειοψηφία των πολιτισμένων χωρών ανά τον κόσμο), τότε ίσως και να καταταγόμουνα στο σώμα των πεζοναυτών. Αυτό, τόσο για την εξαντλητική άσκηση όσο και για την ατομική εξώθηση των φυσικών μου ορίων. Σε καμία περίπτωση βέβαια για το δεσποτικό του περιβάλλον, εξ ού και το ‘ίσως’…

Britain’s got Talent! Seriously…

britains-got-talent

While the rest of the greek blogoshpere is lost in the vain swirl of politics, I’d like to take some time and comment on culture, grace, greek decay and british brilliancy. I am talking of course about the amazing english show “Britain’s got talent”, which ended a few days ago. And for those of you who didn’t have the time to watch it on TV or youtube, let me give you the heads up: The show had it all! From dancing and singing to instrumental soloing and idiotic cypriot parading!

Without further ado, let’s move on to the best contestants of the finals, separated by category:

Dancing

First and foremost, my personal favourite and the winner of the competition, the street dancing group Diversity. (The choreography in that one, is simply from another planet).

Secondly, the equally gifted dance group Flawless. These guys, although totally amazing, made the rookie mistake to present their best show first. (Here, you can see their first and best performance).

Child power part 1. Meet Aidan Davis the boneless kid.

Singing

Susan Boyle! The reason why this woman doesn’t already have an international career, is only beacause her biggest enemy’s first name is Make and last name is Up.

Child power part 2. Shaheen Jafargholi. And yes, he’s singing live!

Soloing

Julian Smith. Nice, simple and harmonically.

Stupidity

Stavros Fletley and son. The best for last! What’s Cyprus’ biggest talent? Well… see for yourself…

Μεγάλοι Έλληνες, μικροί νεοέλληνες

Laocoon

Όπως ξεφύλλιζα τις προάλλες τις λοιπές ελληνικές σελίδες του διαδικτύου με το συνήθη απώτερο σκοπό μου να είμαι (το κατά δύναμιν) up to date στα ελληνικά τεκταινόμενα, πέφτει το μάτι μου σε μία ανάρτηση του ιστολογίου του e-radio, με τίτλο: “Η ώρα του μεγαλύτερου Έλληνα έφτασε!”. Εδώ είμαστε, σκέφτομαι! Ένα θέμα με τέτοιο τίτλο δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει απογοητευμένο! Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη προχώρησα στον σχετικό σύνδεσμο για να διαβάσω περισσότερα…

Γρήγορα διαπίστωσα ότι επρόκειτο για μία τηλεοπτική ψηφοφορία που διοργάνωνε ο ΣΚΑΪ για να αναδειχθεί – λέει – ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών, σύμφωνα με τη γνώμη του τηλεοπτικού κοινού. Bingo! Κοινή γνώμη, υποκειμενική ψηφοφορία, καλύτερος Έλληνας. Τρεις άκυρες φράσεις μέσα σε μία πρόταση! Η κοινή γνώμη που εν γένει δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα, θα συμμετάσχει σε υποκειμενική ψηφορία για την ανάδειξη του ‘καλύτερου’ Έλληνα. Αυτά είναι! Έχω εκστασιαστεί… Κάτι τέτοια σκηνικά τα γουστάρω πολύ, μιας και συνήθως οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια σε τρανές αποδείξεις της παρακμής της πάλαι ποτέ ένδοξης Ελλάδας. Μίας παρακμής, η οποία χρονολογείται τουλάχιστον από τον τέταρτο αιώνα μετά Χριστόν, όταν και η μιασματική Χριστιανική θρησκεία έγινε ο επίσημος δήμιος του Ελληνισμού. Χωρίς όμως άλλες φαμφάρες, ας περάσουμε στα τεκμήρια:

Τεκμήριο πρώτο: Οι 10 υποψήφιοι. (Τους αναγράφω σε τυχαία σειρά)

  • Πλάτωνας
  • Καποδίστριας (!)
  • Σωκράτης
  • Καραμάνλής (Χαχαχαχαχα!)
  • Κολοκοτρώνης (!)
  • Βενιζέλος (!!)
  • Αριστοτέλης
  • Περικλής
  • Μέγας Αλέξανδρος
  • Παπανικολάου (!)

Τι να πρωτοπεί κανείς? Ο τυπικός Ελλαδίτης που δεν έχει ήδη πέσει στο πάτωμα από τα γέλια είναι τουλάχιστον ο νεοέλληνας του Πανούση για να μην πω τίποτα χειρότερο. Καταστάσεις για πολλά γέλια! Μόνο για γέλια όμως… Όχι για κλάμματα. Όπως δεν κλαίς για τον παππού σου που τον έχεις χάσει εδώ και μια δεκαετία, έτσι δεν κλαις και για την πατρίδα που την έχεις χάσει εδώ και μίαμιση χιλιετία…

Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να ρωτήσω τα αυτονόητα, αλλά δεν κρατιέμαι: Πώς γίνεται να βάζεις στην ίδια κατηγορία 5 από τους μεγαλύτερους άνδρες της ανθρωπότητας που τους προσκυνά το σύμπαν εδώ και 2500 χρόνια, μαζί με: 3 συγκυριακούς ηγέτες, έναν σημαντικό – αλλά τίποτε παραπάνω – επιστήμονα και τον Καραμανλή? Και μετά μου λέτε ότι το μπάφο μου θολώνει τη σκέψη… Είδα και σας που είστε ‘καθαροί’…

Τεκμήριο δεύτερο: Τα κριτήρια επιλογής.

  • Ευφυΐα
  • Κληρονομιά
  • Ηγεσία
  • Ανδρεία
  • Ευσπλαχνία

Ωραία δεν φαίνονται? Αν όμως κάποιος κοιτάξει την παραπάνω λίστά από πιο κοντά, βλέπει ότι η επιλογή έχει γίνει περίπου ως εξής: Ποιοι είναι οι πιο γνωστοί αρχαίοι Έλληνες? Η κλασική τριάδα των φιλοσόφων: δηλαδή Πλάτωνας, Σωκράτης και Αριστοτέλης. Κι αυτό, γιατί ο Θαλής, ο Πυθαγόρας, ο Όμηρος, ο Ζήνων, ο Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος, ο Παρμενίδης, ο Διογένης κι ο Επίκουρος μαζεύανε μούσμουλα εκείνη την εποχή. (Άλλωστε, πολλούς από αυτούς ούτε που τους έχουμε ακουστά. Τα “αμερικανάκια” τους γνωρίζουν καλύτερα από εμάς!).

Συνεχίζουμε… Ποιος είναι ο μεγαλύτερος γνωστός οπλαρχηγός της Αρχαιότητας? Μα ο Μέγας Αλέξανδρος φυσικά! Αλλά και να μην είναι, τι μας νοιάζει? Έχει αυτό το ‘Μέγας’ μπροστά, οπότε δεν μπορεί να λείπει από τη λίστα. Αλλιώς θα μας πάρουνε με τις ντομάτες ακόμη κι οι ηλίθιοι που μας ψηφίζουνε. Εναλλακτικά, ο Θεμιστοκλής κι ο Αγησίλαος ακούγονται πολύ gay για τηλεόραση, ενώ ο Λεωνίδας παραπέμπει σε six-packs και στο ιστορικότατο “Tonight we dine in hell!”.

Τέλος, ψάχνουμε έναν γνωστό άνδρα με βαρύγδουπο όνομα. Καμία ιδέα? Μα ο Περικλής φυσικά! Ακόμη και η τελευταία θείτσα που λύνει σταυρόλεξα έχει ακούσει για τον χρυσούν αιώνα του Περικλέως, βεβαίως βεβαίως. Κάτι άλλα ονόματα όπως Δημοσθένης, Αριστείδης, Αρχιμήδης (!), Πύρρος, Υπατία, Μιλτιάδης, Λύσανδρος, Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Φειδίας, Ευκλείδης. Ιπποκράτης, είναι κατάλληλα μόνο για φανταχτερά βαφτιστικά! Προσοχή! Ειδικά αυτόν τον τελευταίο (Ιπποκράτη) πρέπει να τον αποφύγουμε πάσει θυσία γιατί αλλιώς πώς θα βάλουμε το celebrity Παπανικολάου στη λίστα? Κι όχι τίποτε άλλο, τι θα ψηφίσουν κι εκείνες οι κυρίες που μπορεί να μην ξέρουν ιστορία, αλλά κάνουν συστηματικά τέστ-παπ και θυμούνται με νοσταλγία τα παλιά δεκαχίλιαρα? Go Παπ!

Πάντως, πέρα από την πλάκα, ο συγκεκριμένος επιστημονας σίγουρα θα άξιζε να καταλάβει την έκτη θέση στην παρούσα λίστα, αν και σ’ αυτό το βεληνεκές, υπάρχουν αρκετές σύγχρονες προσωπικότητες όπως Καραθεοδωρής, Ελύτης (και – σύμφωνα με τους διοργανωτές – η Βουγιουκλάκη  η οποία κατέλαβε την αξιοζήλευτη θέση 88 παρακαλώ!) που απουσιάζουν. Φυσικά, κάθε τέτοια προσπάθεια σύγκρισης είναι το λιγότερο γελοία και παραμπέπει σε διαξιφισμούς του στύλ: “Εγώ τον έχω πιο μακρύ, το γάτο μου το Θοδωρή…”

Για τους υπόλοιπους 3 σύγχρονους (και τον άσχετο), δεν έχω να πω τίποτα, πέρα από το γεγονός ότι όλοι τους διακρίθηκαν σε περιόδους κρίσης. Και σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, αυτό κάθε άλλο παρά μεγαλείο υποδεικνύει. Οι πραγματικά μεγάλοι άνδρες εμφανίζονται κυρίως σε γαλήνιους καιρούς όπου το ισχυρό τους πνεύμα κατακτά αβίαστα τον φυσικό τους περίγυρο. Αντιθέτως, οι τρικυμιώδεις εποχές διψούν για ήρωες, τους οποίους είναι ικανές στην ανάγκη να δημιουργήσουν ακόμη και από το μηδέν. Κι επειδή νοιώθω ότι με χάνετε, θα το πω απλά με παράδειγμα:

Η ελληνική επανάσταση ήταν θέμα χρόνου. Αν δεν υπήρχε ο Κολοκοτρώνης θα υπήρχε κάποιος άλλος. Το ίδιο με τα μεταπολεμικά σχέδια του Καποδίστρια ή το ρόλο του Βενιζέλου στον πρώτο παγκόσμιο. Πάντα θα υπήρχε κάποιος άλλος γιατί υπήρχε ανάγκη! Αντιθέτως, το φιλόδοξο σχέδιο του Αλέξανδρου ήταν θέμα προσωπικότητας. Αν δεν ύπήρχε αυτός, δεν θα υπήρχε κανείς άλλος να το πραγματοποιήσει! Μάρτυρας αυτού? Η μετά Αλέξανδρον εποχή, κατά την οποία η Αλεξανδρινή αυτοκρατορία συνετρίβει σαν χάρτινος πύργος, αφήνωντας πίσω μόνο τα ίχνη των ισχυρών πολιτισμικών επιδράσεων που όφειλαν φυσικά την ύπαρξη τους στον μεγαλειώδη αυτό άντρα! (Μ’ αυτά και μ’ αυτά έπεσα στην παγίδα της σύγκρισης. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν το λές και σύγκριση ακριβώς. Είναι σαν να ‘συγκρίνεις’ τον Pavarotti με τον Φλωρινώτη…)

Τεκμήριο τρίτο: H τελική κατάταξη

  1. Μέγας Αλέξανδρος (πάλι καλά!)
  2. Παπανικολάου (aka Το νινί σέρνει καράβι)
  3. Κολοκοτρώνης (Είδες για να τον τρώμε στη μάπα στο σχολείο?)
  4. Καραμανλής (Η απόεξέλιξη του ανθρώπινου είδους)
  5. Σωκράτης
  6. Αριστοτέλης
  7. Βενιζέλος
  8. Καποδίστριας (Σχέδιο καποδίστριας?)
  9. Πλάτωνας (29 τηλεθεατές δελτίων συνιστούν Βέρα Λάμπρου)
  10. Περικλής (aka Το χρυσό βατόμουρο του Περικλή)

Προσωπικά, η τελική κατάταξη δεν μου προξενεί καμία απορία. Οι κυρίες φανατικά Παπ. και οι κύριοι Μ. Αλέξανδρο με τσαμπουκά! Γιατί η Μακεδονία είναι ελληνική (τρομάρα μας), γιατί το “Μέγας” είναι trendy και γιάτί μπορεί να στήνουμε οπίσθιον γενικώς και αορίστως, αλλά τον τραμπουκισμό δεν τον εγκαταλείπουμε με καμία mama-jesus! Γαβγίζει το κανίς κι ας μη τ’ ακούει κανείς…

Κολοκοτρώνης, γιατί χωρίς αυτόν, τα εκατομμύρια αγανακτισμένων ελλήνων θα αερίζονταν μέντες μπροστά στον εχθρό. Καραμανλής, γιατί ξέρουμε ιστορία μέχρι το 1970. Σωκράτης και Αριστοτέλης, γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να ψηφίσουμε. Βενιζέλος και Καποδίστριας, γιατί δεν μαθαίνουμε πολλά γι’ αυτούς στο σχολείο. Πλάτωνας γιατί όλοι έχουμε ακούσει τις φήμες ότι αντέγραψε τις ιδέες του Σωκράτη. (Βασικά είναι το μόνο που έχουμε ακούσει οπότε “σταύρωσον τον αντιγραφέα!”.) Και τέλος Περικλής, γιατί δεν έχουμε καμία απολύτως ιδέα γιατί ο χρυσός πέμπτος αιώνας είναι του Περικλή και ξενερώνουμε αφάνταστα… Άλλωστε, εμείς μόνο τον Περικλή Παναγόπουλο ξέρουμε!

 

« Older entries