Σήμερα έχω ραντεβού με το Θάνατο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Με γοργή ανάσα και με τρεμάμενο χέρι θα τον χτυπήσω ρυθμικά στην πλάτη. Κάθε χτύπος θα είναι διαφορετικός. Μία ξεχωριστή εμπειρία ζωής, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ μου. Πρώτα, θα τον σκουντήξω διστακτικά και φοβισμένα, σαν νικημένος ερασιτέχνης μονομάχος στην αρένα, που εκλιπαρεί για οίκτο τον αυτοκράτορα. Δεν θα μου δώσει καμία σημασία. Αναμενόμενο. Έχει δικαίωμα να μου χαρίσει το βλέμμα του για μία και μοναδική φορά, και δεν σκοπεύει να τη χαραμίσει για να μου κάνει το χατήρι. Σπανίως υπακούει στις επιταγές των ανθρώπων. Και αυτή μου η απόπειρα δεν αποτελεί εξαίρεση…
Πεισμώνω. Το αίμα στις φλέβες μου ανεβάζει θερμοκρασία. Η πνιγερή ανάσα μου μετατρέπεται σταδιακά σε κραυγή πολέμου. Το χέρι μου, τρέμει ολοένα και λιγότερο. Τα χτυπήματα μου δυναμώνουν συνεχώς, ώσπου τελικά δε διαφέρουν από στυγνά γρονθοκοπήματα. Αδιαφορεί σαν να μην τον αγγίζω καν. Δεν το βάζω κάτω. Συνεχίζω με μεγαλύτερο ζήλο τον βίαιο αγώνα μου, μέχρι που κάποια στιγμή αισθάνομαι τις δυνάμεις μου να μ’ εγκαταλείπουνε. Παράξενο. Θα ορκιζόμουνα ότι ήμουνα πολύ πιο δυνατός.
Σταματάω λίγο για ξεκούραση και ανασυγκρότηση δυνάμεων. Δοκιμάζω να σκουπίσω το μέτωπο μου που έχει πνιγεί στον ιδρώτα, αλλά δεν το βρίσκω πουθενά. Τη θέση του έχει καταλάβει ένα συνοθύλευμα πλαστικής σάρκας. Φρίκη! Τι μου συμβαίνει? Τι ύπουλη επίθεση μου έχει εξάπολύσει? Καμία απόκριση. Μονάχα παγερή αδιαφορία. Εξοργίζομαι. Αρπάζω το πρώτο αιχμηρό αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά μου και το στρέφω με μανία στην απροσδιόριστη σάρκα του. Καμία αλλαγή. Ξαναεπιχειρώ. Τίποτα… Και μετά ξανά! Πάλι τίποτα… Θα συνεχίσω το ίδιο βιολί, μέχρι που κάποια στιγμή το αντικείμενο θα γίνει τόσο ασήκωτα βαρύ, που θα πέσει μοιραία από τα χέρια μου. Εκείνος, θα εξακολουθεί να στέκει ακίνητος και σιωπηλός.
Μόνο τότε, θα εγκαταλείψω εξαντλημένος κάθε προσπάθεια επικράτησης. Μόνο τότε θα μαζέψω τις ελάχιστες δυνάμεις που θα μου έχουν απομείνει και θα επιχειρήσω να κάνω αποτίμηση στον πλησιέστερο καθρέφτη. Μόνο τότε θα αντικρύσω τις νέες μου ρυτίδες και θα χαμογελάσω για πρώτη φορά. Μόνο τότε η σιωπή του θανάτου θα έχει σπάσει τη σιωπή της. Μόνο τότε θα βρω το κουράγιο να ξαναγυρίσω και να τον ξαναχτυπήσω στην πλάτη – αυτή τη φορά ελαφρά – όπως σ’ένα παλιόφιλο. Μόνο τότε θα έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ μαζί του…
ΕύBlogες Σκέψεις 